گچ بری سنتی
یکی از هنرهای وابسته به معماری است که در هر منطقه و هر دوره زمانی، شکل و شیوه مخصوص به خود را داشته‌است. همان‌طور که از نام این هنر پیداست، مصالح اصلی بکار رفته در این هنر گچ می‌باشد. در ایران نیز گچ بری در دوره‌های مختلف تاریخی همراه با تفاوت‌هایی بوده است. گچ به دلیل داشتن خاصیت شکل‌پذیری، چسبندگی، رنگ مطلوب، کاربرد آسان، فراوانی و ارزانی کاربرد زیادی در هنرهای تزئینی دارد.
تاریخچه
سابقهٔ استفاده از گچ و گچ بری در معماری ایرانی کاملاً روشن نیست. قدیمی‌ترین آثار بدست آمده از گچ مربوط به دوران ایلامی که از هفت تپه خوزستان بدست آمده است. در دوران هخامنشی نیز گچ مورد استفاده قرار می‌گرفته (برای پوشش ستون‌های چوبی) همچنین از کاخ شوش متعلق به دوران هخامنشی قطعه‌ای از گچ بری گل‌های لاله بدست آمده است. در دوران ساسانیان نیز علاوه بر جنبهٔ کار بردی ان به صورت ملاط یا پوشش دیوارها و گچ بری کنده کاری و گچ بری قالبی نیز متداول بوده
